1. Czym jest i jakie może dawać objawy Pięta Haglunda?
Pięta Haglunda często mylona jest z ostrogą piętową. W obu przypadkach mamy doczynienia z naroślą kostną i bólem w obrębie pięty. Kluczowa różnica polega jednak na lokalizacji zmian. W przypadku pięty Haglunda, narośl kostna rozwija się na tylnej części kości piętowej, dokładnie tam, gdzie przyczepia się ścięgno Achillesa. Powstała wypukłość może mechanicznie drażnić ścięgno, otaczające je kaletki maziowe oraz tkanki miękkie.
Najczęstsze objawy choroby Haglunda to:
– ból z tyłu pięty, nasilający się podczas chodzenia, biegania lub noszenia obuwia,
– obrzęk i zaczerwienienie w okolicy przyczepu ścięgna Achillesa,
– tkliwość przy dotyku tylnej części pięty,
– otarcia skóry w miejscu kontaktu z butem
2. Jakie są przyczyny powstawania?
Pięta Haglunda może dotyczyć dorosłych jak i dzieci. Rozwój pięty Haglunda to proces, który może trwać miesiącami, a nawet latami. Co istotne, w początkowych etapach schorzenie często nie daje żadnych objawów, a sama narośl kostna nie musi od razu powodować bólu. Kluczową rolę odgrywa tutaj obciążenie otaczających jej tkanek oraz mechaniczne drażnienie tej okolicy.
Do najczęstszych przyczyn powstania pięty Haglunda należą między innymi:
- Noszenie nieodpowiedniego obuwia – buty z twardym zapiętkiem, zbyt ciasne,
długotrwałe noszenie wysokich obcasów. - Kiedy kości rosną szybciej niż mięśnie i ścięgna, może dojść
do nadmiernego naprężenia ścięgna Achillesa u dzieci; - Budowa anatomiczna stopy – osoby z wysokim podbiciem, płaskostopiem,
niewłaściwym ustawieniem stopy - Urazy i przeciążenie stopy
3. Pięta Haglunda – fizjoterapia i leczenie zachowawcze czy operacja?
W większości przypadków odpowiednio prowadzona rehabilitacja pozwala uniknąć operacji. Interwencja chirurgiczna jest rozważana dopiero w bardzo zaawansowanych przypadkach, gdy narośl kostna powoduje przewlekłe dolegliwości, a leczenie zachowawcze nie przynosi
efektów. Pierwszym wyborem powinna być zawsze fizjoterapia, która przebiega w dwóch etapach:
- Etap I – wyciszenie dolegliwości i stanu zapalnego:
Skupia się na zmniejszeniu bólu i ograniczeniu stanu zapalnego. Możemy to osiągnąć przez techniki manualne, terapię przeciwzapalną, odciążenie pięty oraz modyfikację aktywności fizycznej. - Etap II – odbudowa siły i elastyczności ścięgna Achillesa oraz stabilizacji stopy:
Wprowadza się stopniowo ćwiczenia wzmacniające, poprawiające kontrolę ruchową i biomechanikę chodu, aby zapobiec nawrotom problemu.
Dzięki takiemu podejściu wielu pacjentów – zarówno dzieci, jak i dorosłych – odzyskuje sprawność bez konieczności operacji.
