Co znajdziesz w artykule?
Tajemnice pozycja kolankowo łokciowa – zastosowanie w fizjoterapii
Pozycja kolankowo łokciowa polega na podparciu ciała na kolanach i łokciach przy zachowaniu neutralnego kręgosłupa oraz swobodnie ustawionej szyi. Taka konfiguracja odciąża odcinek lędźwiowy i krzyżowy, jednocześnie aktywując gorset mięśniowy tułowia. W praktyce fizjoterapeutycznej używana jest w terapii bólu pleców, dysfunkcji miednicy, po zabiegach ginekologicznych i urologicznych, a także w treningu oddechowym i osteopatycznym uwalnianiu przepony. Umożliwia łatwy dostęp do tkanek głębokich, dzięki czemu terapeuta może skutecznie mobilizować stawy krzyżowo-biodrowe, rozluźniać napięte mięśnie lędźwi oraz pracować nad poprawą ruchomości bioder. Regularne wprowadzanie tej pozycji poprawia elastyczność mięśni krocza, pośladków i przywodzicieli, co przekłada się na lepszą stabilizację miednicy oraz zmniejszenie przeciążeń kręgosłupa w codziennych czynnościach. Pacjenci z chorobą zwyrodnieniową stawów lub zespołami bólowymi kręgosłupa odczuwają mniejsze dolegliwości, a ciężarne zyskują ulgę w ucisku na narządy miednicy. Dodatkowo pozycja kolankowo łokciowa sprzyja reedukacji postawy: koryguje ustawienie miednicy, wyrównuje lordozę lędźwiową i aktywuje mięśnie głębokie brzucha, co finalnie ułatwia utrzymanie prawidłowej sylwetki podczas siedzenia czy chodzenia. Dzięki temu staje się ona prostym, a jednocześnie niezwykle efektywnym narzędziem w arsenale nowoczesnego fizjoterapeuty.
Nowoczesne terapie a pozycja kolankowo łokciowa – jak łączyć różne techniki?
Pozycja kolankowo łokciowa coraz częściej trafia do gabinetów, bo jednocześnie odciąża kręgosłup i pobudza mięśnie stabilizujące tułów. Osteopaci wykorzystują ją do pracy z kopułą przepony i trzewiami, poprawiając ruchomość narządów oraz regulując ciśnienie w jamie brzusznej. Dla fizjoterapeuty stanowi doskonałą bazę do konceptów DNS czy PNF; zmiana ustawienia miednicy pozwala szybciej „włączyć” mięsień poprzeczny brzucha, a wysoka pozycja bioder w stosunku do klatki piersiowej ułatwia drenaż limfatyczny i zmniejsza obrzęki po urazach stawu skokowego.
W rehabilitacji neurologicznej pacjent układany na przedramionach i kolanach może bezpiecznie trenować przenoszenie ciężaru ciała. Terapeuta dodaje delikatne wychylenia miednicy, aby aktywizować receptory prioprioceptywne i budować kontrolę równowagi. W terapii ortopedycznej popularne jest ćwiczenie „czworak z taśmą”: elastyczna pętla oplata uda, zwiększając opór podczas naprzemiennego unoszenia kończyn i pobudzając mięśnie pośladkowe po artroskopii biodra.
Nowoczesne systemy EMG-biofeedback pozwalają monitorować aktywność mięśniową w trakcie utrzymania pozycji, a w połączeniu z wirtualną rzeczywistością pacjent steruje grywalizowanym środowiskiem ruchami miednicy i łopatek. Takie zestawienie klasyki z technologią tworzy interaktywną terapię, w której pozycja kolankowo łokciowa staje się mostem między precyzyjną diagnostyką a funkcjonalnym treningiem, przyspieszając powrót do pełnej sprawności.
Trening z wykorzystaniem pozycji kolankowo łokciowej – wyzwania i korzyści
Pozycja kolankowo łokciowa kojarzy się głównie z gabinetem fizjoterapeuty, lecz w ostatnich latach zyskała popularność także w treningu funkcjonalnym i przygotowaniu motorycznym. Ustawienie kolan pod biodrami i łokci pod barkami stabilizuje tułów, dzięki czemu aktywują się głębokie stabilizatory kręgosłupa, mięśnie poprzeczne brzucha, pośladkowe oraz obręczy barkowej. Równoczesne zaangażowanie wielu segmentów ciała pozwala rozwijać czucie proprioceptywne i poprawiać kontrolę posturalną, co przekłada się na lepszą technikę w bieganiu, podnoszeniu ciężarów czy sportach zespołowych.
Najczęstszym wyzwaniem jest utrzymanie neutralnej pozycji kręgosłupa – zbyt duże wygięcie lędźwi lub opadanie głowy mogą przeciążać struktury szyjne. Pomocne bywa ustawienie lustra lub nagranie wideo, aby skorygować ustawienie. Błędem jest także przenoszenie ciężaru na zewnętrzne krawędzie łokci; warto delikatnie „wkręcić” przedramiona w podłoże, by zaktywizować mięśnie rotatorów barku. Osoby początkujące mogą rozpocząć od krótszych serii izometrycznych, stopniowo dodając ruchy kończyn – np. jednoczesne uniesienie prawej ręki i lewej nogi.
W planie treningowym pozycja kolankowo łokciowa sprawdzi się jako element rozgrzewki, ćwiczenie stabilizacyjne w dniu mobilności lub finisher wzmacniający korpus. Dla biegaczy będzie bazą do drillów poprawiających rytm miednicy, a dla osób z bólem odcinka lędźwiowego – bezpiecznym sposobem na naukę aktywnej kontroli tułowia przed trudniejszymi ćwiczeniami. Wprowadzenie jej 2–3 razy w tygodniu, z progresją czasu napięcia od 20 do 45 sekund, pozwala budować siłę, nie generując nadmiernego zmęczenia.
Jeśli chcesz dowiedzieć się więcej kliknij tutaj: https://fizjohuta.pl/